Van de voorzitter: een muziekwereld ging voor mij open!

Op woensdag 27 november speelde het Creaorkest in de Oosterkerk.
Dit orkest is een studentenorkest dat zijn domicilie heeft in Amsterdam en gelieerd is aan de Universiteit en Hogeschool. Op hun website staat te lezen dat zij musiceren combineren met toegankelijkheid, met een ongekend speelplezier en passie en met bakken vol energie. Dat laatste was te merken toen een aantal leden van het orkest arriveerden met een kleine verhuisauto en onmiddellijk aan de slag gingen met het veranderen van het door de dinsdagploeg aangebrachte podium. Niks beginnen met inspelen, maar sjouwen met de delen en discussiëren waar wat moest komen.

Eén en al bedrijvigheid was het gevolg, maar in eerste instantie was mij nog niet helder hoe zij het wilden hebben. Wel waar het podium voor de dirigent Bas Pollard moest komen: midden in de kerk. Uiteindelijk werd het complete podium naar voren geschoven, werden extra onderdelen aangerukt en binnen een kleine drie kwartier stond alles op zijn plaats.

Nou ja, Guido, slagwerker en concertmanager,  dacht er anders over. Mogen wij op de vleugel spelen? vroeg hij. Dan moet hij achter het podium, dan hebben wij vóór meer ruimte. Dus afbreken en weer opbouwen…

Dan eindelijk tijd om  te oefenen, Pollard op de bok, stukjes inspelen. Soms laat hij het dirigeren even over aan een ander, gaat achter in de kerk staan en geeft daarna aanwijzingen of complimenten om zijn stemming te duiden. Af en toe komt er een orkestlid binnen, verregend en wel, schuift tussen de collega’s door en binnen de kortste keren sluit de nieuwe muzikant aan.

Het Creaorkest speelt voor de pauze een stuk van de Amerikaanse Florence Price. Zij was de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die erkent werd als symfonisch componiste. Haar werk werd dan ook uitgevoerd door een groot symfonieorkest en dat is het Creaorkest beslist met ruim 80 leden.
De symfonie nr.3 in c-mineur deed mij soms denken aan George Gershwin. Price combineert klanken uit de Europese Romantiek met elementen uit de Afro-Amerikaanse traditie. Aangenaam herkenbaar, vond ik.

In de pauze moesten de stoelen van enkele violisten opgeklapt worden. De harp van Inez bleef staan, maar uiteindelijk werd zij er op gewezen dat dit niet verantwoord was. Je kon er gemakkelijk tegen stoten en dat met koffie of thee in de hand was toch een beetje te link. In de pauze sprak ik met Inez, zij vertelde dat zij op basisschool Het Ooievaarsnest had gezeten en les had gekregen op muziekschool Gerard Boedijn. De wereld in Hoorn blijkt toch klein te zijn.

Op een van tafels stonden zelfgebakken taarten op tafel. Een welkome verrassing, want ik was niet in staat geweest om te eten en ik kocht dus twee stukjes taart. Bijzonder was dat veel leden ook een stukje taart kochten; alles was schoon op. De opbrengst ging naar hun eigen orkest.

Na de pauze speelde het orkest delen uit Romeo en Julia van Prokofiev, suites 1 &2. Met de muziek kwam ik in mijn gedachten uit bij het kleine balkon in Verona. Dit superkleine balkonnetje kijkt uit op de binnenplaats en toont het standbeeld van het meisje Giulietta dat op 16 september 1284 hier geboren is en ook het grootste deel van haar leven hier doorbracht. William Shakespeare heeft haar geschiedenis beschreven. Ik werd precies 660 jaar later geboren.
Toen ik op diezelfde binnenplaats was met mijn Julia, was het afgeladen druk. Veel Japanse meisjes probeerden een foto van het lege balkon te maken en dat was nog klap lastig.

Bas Pollard en zijn orkest zorgden voor een uitzonderlijk toegift. Alle muzikanten gingen staan en neurieden een lied. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Wat een bezieling en prachtig om te horen!

Na afloop gingen de bloemen naar een violiste die vlak voor de bar op haar stoel zat. Op mijn vraag waarom zij juist de bloemen kreeg, antwoordde zij: het is mijn laatste concert, mijn vriend, hij speelt ook in het orkest, hij en ik hebben een auto omgebouwd tot camper en wij vertrekken na mijn afstudeerperiode volgende week naar Portugal en misschien gaan wij later nog naar Italië. Zo, zei ik: ben je dan een afgestuurde violiste? Welnee, zei zij: dan ben ik klinisch psychologe. Maar eerst nog een tijdje genieten van de wereld.

Het muzikale optreden van het Creaorkest  kreeg voor mij op slag een ander gezicht.

Voorzitter
Eddy Boom