Veel moois in een paar weken tijd!
Op de laatste dag van januari van dit jaar was er in de Oosterkerk een heuse mannequin show met vijf dames en twee heren. De show was in het kader van de opening van Time in Fashion; de laatste expositie in het Westfries Museum, voordat er echt verbouwd gaat worden.
Voor een overvolle zaal paradeerden de herenmannequins de nieuwste creaties van de Hoornse modeontwerper Sepher Maghsoudi. De dames toonden eerder werk van hem. Vooraf mocht ik de dames fotograferen in de solistenkamer.
Zelden zal dit verblijf er charmanter hebben uitgezien met hen en met die uitstalling op de tafel dan op deze middag. De dames hadden er totaal geen moeite dat ik even een blik naar binnen mocht werpen en een foto van de groep wilde maken. Waarvoor dank natuurlijk.
Hoogtepunt van de opening was het moment dat directeur Ad Geerdink een oproep deed aan iedereen om te gaan staan met wijde armen en elkaar de hand te geven ter ondersteuning van de Oekraïense papierkunstenaar Aysa Kozina; zij wil haar land niet verlaten. En ook uit solidariteit met het Drents Museum na de diefstal van de topstukken uit Roemenië.
Op zondag 9 februari was er een concert uit de eigen serie van de kerk, namelijk Canto Ostinato van de componist Simeon ten Holt uit Bergen. Eerlijk is eerlijk: vooraf was er wat scepsis binnen het bestuur, komen hier wel mensen op af? De 180 bezoekers die uiteindelijk op het concert afkwamen logenstraften deze angst.
In de voorverkoop werden al snel ruim honderd kaarten verkocht en meer kaarten werden verkocht nadat er een pracht artikel door Nanska van de Laar verscheen in het NHD op 5 februari.
Mede aanleiding voor dit artikel was dat ook Cinema Oostereiland aandacht aan Ten Holt besteedde door de film van Paul Hegeman: De Eeuw van Simeon ten Holt te vertonen.
Onder de titel van Hoorn raakt in de ban van Simeon ten Holt loofde de krant onder auspiciën van de Oosterkerk twee vrijkaartjes uit aan mensen die een reactie wilden plaatsen.
Cees Geerlings en Lieselot Schaper hadden de eer om uitgenodigd te worden. Beiden mochten vooraan zitten en twee uur lang genieten van Gerard Bouwhuis en Sepp Grotenhuis, beiden op de vleugel en op het Bätzorgel was Guus Janssen te bewonderen.
Lieselot motiveerde haar aanvraag met de volgende woorden: in 2009 kwam ik voor het eerst in aanraking met Canto Ostinato. Ik kreeg de cd van een leerling. Ik vond het prachtig. Later ontdekte ik dat mijn vader deze cd ook had. We hebben er samen naar geluisterd en een traan gelaten. Mijn vader is in 2006 overleden en deze muzikale herinnering was een dierbare! Mijn man scheurde het artikel uit de krant en ik dacht: ik ga schrijven voor de twee gratis kaarten. Jammer dat mijn vader niet mee kan. Hij had het een mooi uitje gevonden, denk ik.
Een onbedoeld vrolijk moment in de zaal was tijdens het concert vanaf het grote scherm te zien toen Guus Janssen zijn losse muziekpapieren op de grond zag waaien door een windvlaag. Guus speelde met één hand verder, terwijl hij al vrolijk pratend met zijn vrouw de juiste volgorde weer opzocht.
En hoewel ik Canto al ontelbare keren heb afgedraaid thuis, kon ik met mijn lekenverstand geen verschil in uitvoering ontdekken. Ware klasse verloochent zich niet en dat gold zeker ook voor Gerard en Sepp.
Topkwaliteit op een zondagmiddag in de Oosterkerk!
En dan: Basta
In 1931 schreef Jan Jacob Slauerhoff een korte biografie van veertig bladzijden over Jan Pietersz. Coen. In zijn verhaal zit een dubbelzinnige visie verborgen: Coen was een koloniale schurk, maar óók een veroveraar, piraat en avonturier. Een puritein, een echte schurk.
Later kwam er een manuscript van de hand van Slauerhoff voor een toneelstuk. Tijdens zijn leven kwam het niet tot een opvoering. En na zijn dood in 1936 bleef het stuk omgeven met schandalen.
Regisseur Anis de Jong komt de eer toe om de eerste te zijn die dat wel deed! En wel bij ons op 14 en 15 februari in de Oosterkerk. Nou ja, deze uitvoering werd wel een flinke bewerking van wat Slauerhoff ooit wilde laten opvoeren.
De samenstelling van Deltadua was divers genoeg. Van een 15-jarige, zingende en zwaarddansende Noa tot een Germ als gouverneur-Generaal die regelmatig op een bed ging liggen voorzien van kaarsen. Mannen in leren jasje achter de bar en een predikant op de echte kansel.
Deze muziektheatervoorstelling had een lichte toets van humor, eigentijdse, herkenbare opmerkingen en voor de toehoorders bekende beelden als achter elkaar aanjagende figuren.
Slauerhoff zou zich waarschijnlijk niet in deze uitvoering herkend hebben en dat was maar goed ook, want in deze bewerking van twee uur zat alles wat deze tijd te bieden heeft over de controversiële Jan Pieterz Coen.
De Jong had gekozen om een verhoging midden in de Oosterkerk te plaatsen, met de toehoorders er omheen. Het gevoel om onderdeel van de actie te zijn, werd daardoor versterkt. Een beter gesprek kun je niet krijgen.
JP Coen ….. Basta! Het is genoeg.
Eddy Boom
voorzitter
